Ik heb vakantie, en tijd, en al een hele poos niets geschreven, dus ik waag me er maar weer aan. Want als ik niets schrijf word mijn blog natuurlijk ook niet meer gelezen.Het is nu tot eind Maart haruyasumi, lentevakantie. In Japan begint het nieuwe studiejaar na de lentevakantie in plaats van na de zomervakantie zoals bij ons. Wij zijn dus eigenlijk in het midden van het studiejaar aangekomen in Japan.
Maar goed, ik heb mijn eerste semester zonder kleerscheuren doorstaan, vermoedelijk, ik heb nog niet alle resultaten binnen. Ik liep nog een week nadat de meesten al vakantie hadden aan te hikken tegen een verslag dat ik moest inleveren. Het is niets voor niets dat ik zo weinig blog, het schrijven van hele lappen tekst ligt me totaal niet. En deze keer moest het ook nog in het japans, oh lijdensweg! Uiteindelijk heb ik een triest, onaanzienlijk, onaf ding ingeleverd, om eindelijk rechtmatig? vakantie te kunnen hebben.
Maar dat is niet het punt van dit verhaal! het gaat erom dat het onderwerp van mijn verslag wagashi, 和菓子、 was. Dat wil zeggen, traditioneel japans snoep en gebak. De laatste tijd ben ik er verslaafd aan. Ach, uiteindelijk is het toch weer gewoon een andere vermomming van het kwaad dat 'suiker' heet.
Al voordat ik naar Japan ging realiseerde ik me opeens dat eten, en het bereiden van eten, en het bekijken van kookboeken en blogs over eten, eigenlijk heel leuk is. Het is dus een soort nieuwe hobby voor me, de laatste tijd. En in Japan zit je dan goed.
Dus daar wilde ik het dus over hebben, de Japanse eetcultuur. Japanners hebben veel meer respect voor eten en koken dan Nederlanders. Het stikt van de kookprogramma's op de Japanse tv, en magazines over voedsel zijn er ook heel veel. Ik heb de indruk dat iedereen hier kan koken.
Ik probeer zelf ook wat te leren koken, maar veel stelt het nog niet voor. Het is wel interessant wat je hier allemaal kan krijgen qua groente, zeewier en sojaprodukten en dergelijke. Zoete aardappel bijvoorbeeld, is heel lekker. En pompoen, een van de meest onterecht genegeerde groentes in Nederland, eet ik een paar keer per week. Aanschouw bijvoorbeeld bovenstaande foto, beetje beschamend om mijn eigen fabrikaatsel te laten zien, maar dit is een risotto met pompoen en sojamelk. Sojamelk is ook iets waar ik verslaafd aan ben. Het smaakt anders dan de Nederlandse en je kan er vanalles mee doen. Daigaku-imo (universiteit-aardappel, want een soort studentensnack) is ook goed te eten. Het is gefrituurde, gecarameliseerde zoete aardappel. Ik maakte het zelf ook wel eens, voor ik op dieet ging...
Vraag me af of daigaku-imo als traditioneel japans snoepgoed telt. Echte wagashi zijn vaak gemaakt van mochi, plakkerig rijstdeeg, vaak gevuld met zoete bonenpasta (anko), of kastanjepuree. Groene theesmaak is ook populair en wordt vaak gecombineerd met westers gebak en ijs.
Het is allemaal iets minder zoet en er zit soms een soort grond-achtig smaakje aan. Van anko hield ik eerst helemaal niet, maar na het eten van yatsuhashi in Kyoto, mochideegdriehoekjes gevuld met anko en bestoven met kaneel, begon ik opeens de smaak te begrijpen. Nu kan ik er emmers van op.
Maar datzelfde had ik met bijvoorbeeld norizeewier, en sushi. Japanners groeien op met heel andere smaken dan wij, en blijkbaar moet je die smaken leren waarderen.
Mochi met yomogi(een kruid)smaak gevuld met anko, azukibonenpasta .
rechts, kuri-manjuu, gestoomd gebak met een vulling van zoete kastanjepuree.
mitarashi-dango, mochi op een stokje met kleverige zoete sojasaus.Wat me ook aantrekt, aan wagashi en japans eten in het algemeen, is dat aan de presentatie ook veel zorg wordt besteed. Tijdens de theeceremonie wordt bijvoorbeeld ook altijd een aantal wagashi geserveerd en dit zijn vaak kleine kunstwerkjes die het seizoen of een speciale gelegenheid uitbeelden. Het is gewoon mooi, c'est d'art. (Klopt dit wel? Ik kan geen frans meer, alleen nog maar een gebrekkig soort japans)
En ik
hou van mooie dingen. Zie de foto's die ik van internet heb gestolen.Bovenstaande foto's zijn wel van mijzelf en dus mijn op dat moment toekomstige maaginhoud. Ik heb wel grondig onderzoek gedaan voor mijn verslag, het schrijven was veel minder leuk.
Matcha, groene thee voor de theeceremonie met op de achtergrond een wagashi.
Ik hou van alles met matchasmaak
Wagashi met een herfstthema, links een maan en wuivend gras, rechts een kastanje.
Tot zover. Verbazingwekkend genoeg ben ik de laatste tijd nog meer afgevallen. Ik weeg nu onder de 60!!! Jeej! Aan de ene kant heeft dat te maken met het eten zelf, de porties zijn bijvoorbeeld veel kleiner, maar aan de andere kant let ik er ook wel op.
Wat heel moeilijk is, want ik moet per se alle snoep en gebak en vreemde smaken chips (zoete aardappel, gefrituurde kip, hamburger, gebakken noedels, enz, enz) een keer uitproberen.
Volgende week donderdag vertrek ik in het gezelschap van Lena voor een week naar Okinawa, zeg maar Japans' versie van Hawaii. Het enige tropische stukje Japan. Het is daar nu 20 graden! Dus daar komt nog een uitgebreid verslag van. Tik maar eens in op Google en aanschouw de blauwe zee, de witte stranden...
(Ik snap nog steeds niet hoe dit blog nou werkt, maar zodra ik een bericht publiceer veranderd de hele indeling van de tekst en foto's, heel irritant.)
